1. cəlali üsyanlarının badırılmasında önəmli rol oynayan kuyucu murat paşanın * öldürdüklərini, başını kəsdiyi cəlaliləri quyuya atdığı üçün bu ləqəbi alıb üsyançılara qarşı amansız davranışını göstərən hekayə.

17-ci əsrdə yaşamış tarixçi, ilk osmanlı vakanüvisi naima mustafa efendi belə yazır:

“Hatta bir gün pişgâh-ı otakta (otağın önündə) iskemle üzerinde oturup hafrolunan (qazılan) bi’re (quyuya) gelen adamları katlettirip doldurmağa meşgul idi. O sırada gördü. Halk verasında (arxasında) bir atlu sipahi, bir sabiyi (uşağı) kenduye redif edip (ardından gətirmək) geçüp gider. Paşa emreyledi, varıp sabiyi (uşağı) at arkasından indirip huzuruna getürdüler. Oğlancığa: “-Sen ne yerdensin? Celali arasına neden düştün?” dedikte, sabi (uşaq) doğru söyleyip: “-Falan diyardanım, kıtlık sebebinden babam beni alıp bunlara katıldı. Boğazımız tokluğuna yanlarınca gezerdik”, dedi. “-Baban ne idi?” deyu soracık. “-Şeştar çalardı ve anınla doyunuyordu.” Vezir-i a’zam Murad paşa başını sallayarak acı acı güldü: “-Hay, Celalileri şevke getürürdü.” deyup, çocuğun katline işaret etti. işaret üzerine çocuğu cellatlara verdiler. Fakat cellatlar: “-Bu sabi masumu nice öldürelim?!” deyu çekilip, her biri bir tarafa gidip göz yumdu. Murad paşa, emrinin neden geciktiğini sordukta, cellatların çocuğa merhamet edip istinkaf ettiklerini (çəkindiklerini) bildirdiklerinde paşa: “-Yeniçerilerden birisi öldürsün!” deyu buyurdu. Yeniçeri dilaverlerine teklif olundukta, anlar dahi, sabiye (uşağa) bakıp: “-Biz cellat mıyız! Cellatlar bile merhamet etti”, deyu kabul etmediklerinden ifrat derecede hiddetli vezir, kendi iç oğlanlarına emretti ki, sabiyi (uşağı) öldüreler. Anlar dahi huzurundan dağılıp kabul etmediklerinden oğlancık meydanda kalıp, onu öldürecek 3 adam bulunmadıkta, ihtiyar vezir, arkasından kürkünü bırakıp ve kalkıp, sabiyi kendi eliyle alıp kuyunun kenarına getürüp, başını burup, boğazını sıkıp helak ve kendi eliyle kuyuya ilkaa etti (buraxdı.) Sonra yerine geçüp hazır olanlara hitap ile ref’i savt edip (səsini yüksəldib): “Malumdur ki Kalenler-oğlu ve Kara Said gibi eşkıya, anasından at ve mızrak ile doğmadı. Hep böyle sabi (uşaq) idiler. Ba’dehu büyüyüp âlemi fesada verdiler ve nice bin nüfusu katl ve gaaret (qarət) ettiler. Bu oğlan bunlarla gezip iptida bunların hasailinden (xislətlərindən) terbiye bulmuştur, büyüdükte bu fesadın lezzeti dimağından gitmez. Bin terbiye olsa salah bulmayıp akıbet bu da bir bela olması mukarrerdir. Fesadın kökünü kesmek, bu makulelerin birine merhamet olunmayıp izale etmek (ortadan qaldırmaq) ile müyesser olur.” deyüp sözüne nihayet verdi.”
(Nâîma Mustafa Efendi, 1968: 576-577).